หลังจากเราทำสวนเสร็จเรียบร้อย ชีวิตของเราสองพี่น้องเริ่มเปลี่ยนแปลงไปอย่างไม่คาดฝันมาก่อน ก่อนหน้านั้นเราสามารถขุดทำลายรังปลวกขนาดใหญ่โตมากได้สำเร็จ ไม่น่าเชื่อหลังจากนั้นเราก็กลายเป็นคนเจ็บป่วยแทบทุกวัน ร่างกายก็อ่อนแอจนไม่สามารถทำงานหนักได้ เมื่อก่อนเคยสาวน้ำจากบ่อเอาขึ้นมารดน้ำต้นไม้ได้ครั้งละเป็นสิบๆ ถังได้โดยไม่มีปัญหาเลย แต่เราก็ไม่เคยนึกถึงบาปกรรมที่เราได้กระทำกับพวกปลวก เมื่อไม่สบาบเจ็บป่วยก็ไปหาหมอ แล้วก็ได้ยามารับประทาน โรคใหม่มาโรคเก่ายังไม่ทันจะเบาลง ก็รักษากันไปเรื่อยๆ หมดเงินค่ารักษาไปมากก็ยังไม่ดีขึ้นเลย
ถึงจะถูกโรครุมเร้าหนัก แต่ฉันก็ไม่ทิ้งการเรียนการศึกษาหาความรู้เพราะว่าต้องการที่จะมีงานทำ มีรายได้เป็นของตนเอง คุณพ่อและแม่เลี้ยงฉันก็เมตตาช่วยค่ารักษาพยาบาลมาตลอด พอเรียนจบมีวิชาชีพติดตัว ฉันได้ลองสอบเข้าทำงานในสังกัดกระทรวงมหาดไทย โชคดีที่สอบติดในอันดับ 1 จึงมีสิทธิเลือกแผนกที่ดีในระดับจังหวัด ช่วงระหว่างที่ทดลองงาน ฉันเริ่มมีโรคใหม่อีก คือ โรคปวดสะโพกทั้งสองข้าง เวลาจะนั่งเก้าอี้ต้องกระแทกก้นลงไปนั่งเพราะข้อเข่าอักเสบยังรักษาไม่หาย ฉันรู้สึกเริ่มเบื่อหน่ายชีวิตมากในช่วงนั้น เพราะว่าสุขภาพเริ่มแย่ลง ไหนจะเป็นโรคแพ้อาหารหลายชนิด รับประทานอาหารพวกหมักดองและผลไม้เปรี้ยวจัดก็จะเกิดผื่นคันขึ้นทั่วไปตามตัว บางครั้งเป็นหนักมากถึงขั้นบวมแดงมีอาการไข้ด้วย ก็ต้องรีบไปหาหมอโดยเร็ว เมื่อมีอาการแพ้อาหารแต่ละครั้งก็จะต้องไปฉีดยาแก้แพ้ ทำให้ต้องมีเรื่องเสียเงินรักษาโน่นนี่นั่นอยู่ไม่จบสิ้น
สุขภาพไม่ดีเป็นเหตุให้ฉันเบื่อที่จะทำงานกับผู้ใหญ่ จึงได้แอบไปสอบบรรจุเป็นข้าราชการครู ปรากฎว่าโชคดีสอบติด จึงได้มาเป็นครูสอนเด็กตามที่คิดไว้ คิดว่าทีนี้ชีวิตคงจะดีขึ้น เพราะเป็นงานที่ตัวเองฝันตั้งแต่เด็กๆ ถ้าเป็นครูก็จะได้เป็นใหญ่ในห้องเรียน ไม่ต้องมีใครเป็นใหญ่คอยสั่งงานเราและยังมีเงินเดือนพอที่จะรักษาโรคโดยไม่ต้องพึ่งเงินจากคุณพ่ออีกต่อไปด้วย ฉันได้เลือกสอนเด็กชั้นประถม 1 และพอปีรุ่งขึ้นก็ตามเด็กขึ้นไปสอนชั้นประถมปีที่2 ก็เป็นครูสอนเด็กอยู่แค่สองชั้น อยู่กับเด็กเล็กๆ ก็น่ารักดี แต่ก็น่าเบื่อคือ ทำเหมือนเดิมทุกวัน สุขภาพเราก็เริ่มย่ำแย่ลงเพราะความเครียด เป็นไมเกรนทุกเช้าและปวดข้อทุกข้อด้วย ก่อนจะไปทำงานก็จะต้องไปฉีดมอร์ฟีนแก้ปวดแทบทุกวัน จึงจะสามารถไปทำงานได้
ในช่วงนั้นฉันเริ่มนึกถึงกรรมของตนเองบ้างแล้ว ได้แต่ถามตนเองว่า " เราเคยทำกรรมอะไรมาหนอ ถึงได้เจ็บป่วยมากมายขนาดนี้" แต่ก็ไม่เคยมีคำตอบใดๆ เลย ฉันทนทำงานอยู่ในโรงเรียนแห่งนั้นถึง 7 ปี รู้สึกว่าชีวิตไม่มีอะไรดีขึ้นเลย จึงคิดว่าจะต้องเปลี่ยนชีวิตใหม่ให้ได้ ขืนทำงานเช่นนี้ต่อไปเราต้องตายแน่ๆ เพราะว่าฉันเริ่มมีอาการแพ้ยาแก้ปวดแอสไพริน รับประทานแก้ปวดทุกวัน จนกระทั่งมีอาการผลข้างเคียงของยาเกิดขึ้น คือ หูอื้อ ตาฝ้าฝางและความจำหลงลืมมากขึ้น บางครั้งจำชื่อนักเรียนไม่ได้เลย พอเริ่มมีอาการผลข้างเคียงของยาเกิดขึ้นบ่อยครั้ง ฉันเริ่มคิดที่จะเปลี่ยนชีวิตตนเองอีกครั้งหนึ่งให้ได้
ฉันจึงตัดสินใจเขียนจดหมายติดต่อกับอดีตลูกสะใภ้ของอาฉัน เขาได้หย่ากับสามีแล้วไปแต่งงานกับชาวสวิส ฉันขอให้เขาช่วยแนะนำเพื่อนผู้ชายชาวสวิสให้สักคน เพื่อติดต่อเป็นเพื่อนคุยทางจดหมายและเป็นการฝึกภาษาเขียนอังกฤษด้วย เขาแนะนำให้สองคนๆ หนึ่งเป็นวิศวกรและอีกคนหนึ่งเป็นสถาปนิก ฉันได้เขียนจดหมายคุยติดต่อทั้งสองคนอยู่เป็นเวลา 1 ปีเศษ คนที่เป็นสถาปนิกเขาได้มากับอดีตลูกสะใภ้ของอา มาโดยไม่ได้บอกให้ฉันทราบล่วงหน้า เมื่อเราได้รู้จักและพูดคุยกันหลายครั้ง ก็ทำให้ฉันรู้สึกว่า "คนนี้แหละใช่" ฉันตกลงรับคำเชิญของเขาให้ไปเที่ยวสวิตเซอร์แลนด์กับน้องสาว เพื่อให้เราไปเห็นความเป็นอยู่ของเขา เพราะเขาได้ขอฉันแต่งงาน เมื่อฉันกับน้องสาวได้ไปเที่ยว นอกจากนั้นยังได้เห็นความประพฤติและนิสัยส่วนตัวของเขาอย่างใกล้ชิดแล้ว จึงได้ตัดสินใจตกลงรับหมั้นเขา ในปีค.ศ. 1982 เขาได้มาหมั้นฉันที่บ้าน เราหมั้นไว้ 3 เดือน แล้วเขาก็มาเข้าพิธีสมรสตามประเพณีไทย มีพิธีตามศาสนาพุทธและมีงานฉลองกันในหมู่ญาติมิตร
(เรื่องราวนี้ยังมีต่ออีกค่ะ อย่าลืมติดตามตอนต่อไปอีกนะคะ)
